W tej sytuacji konieczna jest szczególnie intensywna koordynacja wszystkich czynników, od których zależy przyspieszenie postępów w zakresie oświatowo-wychowawczej działalności. Wśród tych czynników wymienić należy zarówno te, które warunkują z zewnątrz możliwości szybszlego rozwoju oświaty, jak i te, które są jej wewnętrznym motorem. Trzeba więc zmobilizować opinię publiczną, a zwłaszcza opinię związków zawodowych, w kierunku silniejszego zaakcentowania zadań oświaty, lepszego rozumienia jej potrzeb, bardziej intensywnego współdziałania w kształtowaniu jej planów; trzeba przezwyciężyć staroświecki sposób obliczania kosztów oświaty i przejść na metody odpowiadające tym sytuacjom, w których oświata staje się bezpośrednim czynnikiem produkcyjnym. Równocześnie trzeba uruchomić rezerwy inicjatywy i sił tkwiące w terenie, w instancjach lokalnych i organizacjach regionalnych, w oddolnych dążeniach wielu różnych grup zawodowych, a zwłaszcza nauczycielskich. Całość tych zabiegów powinna mieć charakter wielkiej mobilizacji narodowej w dziedzinie oświaty i wychowania. Nie należy lekceważyć skuteczności takiej mobilizacji. Jeśli udało się dokonać mobilizacji cząstkowej w postaci stworzenia społecznego funduszu na budowę szkół, nic nie stoi na przeszkodzie prócz szkodliwego przekonania, iż oświata nie potrzebuje od społeczeństwa niczego więcej oprócz budynków szkolnych rozszerzeniu tej akcji. Hasło: Polska krajem uczących się, zyska wówczas konkretną treść, stanie się dyrektywą społecznego działania w różnych zakresach i różnych formach. Szczegółowe ustalenie tych form jest ważną i pilną sprawą. Ale przyspieszenie rozwoju oświaty i wychowania zależy nie tylko od tych licznych czynników zewnętrznych. Zależy w jak największej mierze od prawidłowej polityki oświatowej i od poziomu pracy nauczycielstwa, od dobrej organizacji nauczania i wychowania, od należytego wyzyskania wszystkich sił rządzących tymi procesami.