Ważnym wydarzeniem w dydaktyce w tym okresie było ukazanie się pracy W. Okonia Proces nauczania7. Charakter tej książki sam autor określa w sposób następujący: Proces nauczania jest książką, która powstała w latach przełomu w naukach pedagogicznych. Przełom ten wiąże się z ogólną tendencją do przezwyciężenia subiektywizmu w nauce, tendencją wypływającą z roli nauki w życiu i budownictwie socjalistycznym” 8. Książka ze względu na zawartą w niej treść oraz sposoby rozwiązywania podstawowych problemów dydaktycznych stanowi próbę opracowania podstaw dydaktyki socjalistycznej. Głównym przedmiotem jej badań jest proces nauczania. Na podstawie analizy wykazującej związki zależności między poszczególnymi elementami procesu nauczania autor dochodzi do ustalenia prawidłowości tego procesu, poznanie których pozwala z kolei określić ogólne zasady nauczania, formy organizacyjne tego procesu i metody nauczania. Autor oparł swoją pracę na podstawach marksistowskiej teorii poznania oraz nauce Pawłowa o dwóch układach sygnalizacyjnych. Pod tym względem wymieniona praca stanowi pierWszą pozycję w polskiej literaturze pedagogicznej wykorzystującą osiągnięcia materializmu dialektycznego i materialistycznej psychologii do potrzeb praktyki szkolnej. W dążeniu do ustalenia podstawowych prawidłowości procesu nauczania autor posługiwał się głównie dwiema metodami badań: systematyczną obserwacją i eksperymentem pedagogicznym. W dziewięciu rozdziałach swej pracy autor poddaje wnikliwej analizie poszczególne momenty procesu nauczania, starając się ustalić podstawowe związki i zależności zachodzące między nauczycielem a uczniem i materiałem nauczania.