Zacytujemy głośny artykuł W. Brusa pt. O pewnych warunkach postępu gospodarczego. Punktem wyjścia rozważań autora jest stwierdzenie, iż postęp gospodarczy winien być osiągany przede wszystkim przez wzrost wydajności pracy. Dwudziestoletni plan perspektywiczny zakłada, iż 90% przyrostu dochodu narodowego pochodzić będzie właśnie z tego źródła. Ale wzrost wydajności pracy wymaga stworzenia zespołu warunków sprzyjających. Analizując te postulaty autor wskazuje, iż sprowadzają się one do „głębokich zmian w formach i metodach kierowania gospodarką”, zmian, które by obejmowały zarówno sprawę materialnych i moralnych bodźców, jak i sprawę decentralizacji planowania i odpowiedzialności.« Im bardziej życie gospodarcze będzie centralistycznie administrowane, tym mniejsza będzie wydajność pracy; będzie ona rosła w miarę tego, jak stwarzana będzie atmosfera, która „sprzyjałaby wzrostowi poczucia realnego współuczestnicwa w kształtowaniu dróg i kierunków socjalistycznego rozwoju Polski”. Rozważania podobne można podjąć w zakresie administracji oświatowej. Parafrazując tytuł artykułu W. Brusa można zapytać o warunki postępu oświatowo-wychowawczego i odpowiedzieć, iż jednym z tych warunków jest stworzenie wśród ogółu pracowników oświatowych „poczucia realnego współuczestnicwa w kształtowaniu dróg i kierunków” socjalistycznego rozwoju oświaty i wychowania w Polsce. Jeśli poczucie takie ma mieć poważne znaczenie w dziedzinie gospodarczej działalności ludzi, to tym większe znaczenie musi ono mieć w dziedzinie działalności oświatowo-wychowawczej, ponieważ angażuje ono człowieka znacznie’ głębiej.