Złożona problematyka wdrażania wyników nauk pedagogicznych do praktyki wiąże się z nie mniej dziś złożoną i trudną sprawą administrowania szkolnictwem i instytucjami oświatowo-wychowawczymi. Sprawa ta jednak powinna być ujmowana na szerszym tle. Tak jak problematyka wdrażania wyników badań naukowych na terenie wychowania nie jest swoistą problematyką tej dziedziny, lecz stanowi jedną z form ogólnego procesu wdrażania nauki w życie, podobnie rzecz się ma i ze sprawą administracji. Jest ona jednym z zasadniczych problemów społecznych w epoce demokratyzacji i planowania. Są jak wiadomo ludzie, którzy sądzą, iż te dwa pojęcia wykluczają się i że rosnąca w naszej epoce konieczność planowania prowadzić będzie do coraz większej centralizacji władzy i do coraz bardziej autorytatywnych rządów wąskiej elity politycznej lub specjalistycznej. Są jednak inni, którzy uzasadniają nadzieję, iż będzie można zbudować rzeczywistą demokrację, w której współdziałanie ludzi stworzy możliwość planowania i realizowania planów, a równocześnie zabezpieczy od wszelkich niebezpieczeństw centralizacji i autokracji. Nie trzeba dodawać, iż z tymi nadziejami wiąże się przyszłość demokracji socjalistycznej. Działając zaś w tym kierunku stajemy już dziś przed odpowiedzialnymi zadaniami takiego organizowania współczesnego życia społecznego, aby przygotowywało ono ludzi i instytucje do tej przyszłości, aby stosunki ludzkie i rzeczowe stały się czynnikami postępu na drodze wiodącej ku socjalistycznej demokracji. Zadania te występują w wielu różnych zakresach życia społecznego. Można wskazać zarówno na orga- nizacyjno-wychowawczą akcję związków zawodowych, jak i na poszukiwania najlepszych rozwiązań w dziedzinie administracji gospodarczej. Można wskazać na próby i doświadczenia samorządu robotniczego, który ma się stawać demokratycznym gospodarzem zakładów pracy, jak i na liczne tzw. eksperymenty gospodarcze podejmowane regionalnie i mające mobilizować szersze kręgi ludzi do planowej i zespołowej akcji.