Nie dostrzegany jeszcze u nas niemal zupełnie, realizowany jest w ZSRR z pełną świadomością tych różnic, które go dzielą od powierzchownych i deklaratywnych ujęć dawniejszych. „Cechą charakterystyczną organizacji pracy badawczej w dziedzinie nauk pedagogicznych w ZSRR pisze I. Kairów jest wciągnięcie do badań wielkiej liczby przodujących nauczycieli, twórczo analizujących doświadczenia swej pracy. Do przeszłości należy praktyka, kiedy właściwe badania naukowe były prowadzone tylko przez naukowców-specjalistów, a nauczyciele spełniali rolę swoistych dostawców faktów i materiałów pedagogicznych, które wykorzystywali naukowcy do swoich uogólnień. Tendencja pozornego łączenia teorii z praktyką, która w przeszłości doprowadzała .do faktycznego jej rozerwania, obecnie zastąpiona jest przez system współpracy i wzajemnego związku między naukowcami uczestniczącymi w życiu praktycznym szkoły a nauczycielami budującymi swą pracę w oparciu osiągnięcia nauki pedagogicznej” . Aby tego rodzaju współdziałanie było jednak możliwe, niezbędne są liczne i zasadnicze zmiany zarówno w zakresie obowiązków pracowników naukowych, jak i obowiązków nauczycieli. I. Kairów w cytowanym artykule słusznie zwraca uwagę na organizacyjne konsekwencje, jakie wynikają z tej nowej koncepcji współdziałania teorii i praktyki. Podkreśla on również związane z tym nowe zadania administracji oświatowej, wynikające nie tylko z faktu, iż powinna się ona w coraz większym stopniu opierać na badaniach naukowych, ale i z faktu, iż powinna współdziałać w ich organizowaniu w skali coraz większej w’ nauczycielskim środowisku. Przewidywanie, iż nauka będzie się stawać bezpośrednią siłą wytwórczą oznacza w zakresie oświaty i wychowania, iż nauka pedagogiczna powinna być wytwarzana nie tylko w instytutach laboratoriach, ale i w warsztatach „produkcyjnych” tej dziedziny życia społecznego, to znaczy w instytucjach szkolnych i wychowawczych. Jest oczywiste, iż administrowanie szkolnictwem musi się stawać w tych warunkach zupełnie inne, niż bywało zazwyczaj dotychczas w warunkach ostrego przeciwstawiania teorii i praktyki.
