person taking picture of the foods

Ideologiczna wartość polskiej literatury pedagogicznej okresu międzywojennego była wybitnie wieloznaczna

Obok prac o charakterze postępowym, a nawet rewolucjonizującym umysły nauczycielstwa, jak prace S. Rudniańskiego, S. Sempołowskiej, W. Spasowskiego, J. Korczaka i innych, jak publicystyka działaczy lewicy nauczycielskiej, skupionych wokół „Nowych Torów” i „Miesięcznika Nauczycielskiego”, grupę najliczniejszą stanowiły pozycje przekładowe, popularyzujące różne mniej lub więcej modne wówczas kierunki i prądy pedagogiki i psychologii mieszczańskiej, zachodnioeuropejskiej i. amerykańskiej. Ukazało się też. niemało książek i bruszur o zdecydowanie reakcyjnym, a nawet profaszystowskim obliczu. Torami oficjalnymi płynął przez szereg lat potok elukubracji różnej maści i klasy przedstawicieli tzw. wychowania państwowego. Mimo to na zawodową postawę nauczycielstwa oraz wychowanków seminariów i wyższych kursów nauczycielskich (zakłady te nie dysponowały poza niewielkim Zarysem dydaktyki K. Sośnickiego, wydanym w 1925 r., oraz Dziejami wychowania, podręcznikiem dla seminariów nauczycielskich S. Kota, wydanym w 1928 r., innymi podręcznikami do nauk pedagogicznych) pedagogika i psychologia międzywojenna wywarły w sumie wpływ dodatni. Posiały one przede wszystkim w świadomości mas nauczycielskich i kandydatów do zawodu nauczycielskiego ziarna licznych idei reformatorskich, jakimi żył ruch „nowego wychowania” w dobie swego szczytowego rozkwitu, i zdołały wpoić równocześnie przeświadczenie o wybitnym znaczeniu dla wychowania biologicznych, psychologicznych i społecznych uwarunkowań fizycznego i psychicznego rozwoju dziecka. Z dydaktyki ogólnej, metodyki nauczania (zwłaszcza początkowego), psychologii rozwojowej i wychowawczej oraz nauki o nauczycielu uczyniły podstawową sferą zainteresowań i studiów, zawodowego dokształcania i samokształcenia.