W układzie treści autorzy uwzględniają w zasadzie podział materiału nauczania na poszczególne przedmioty. W ten sposób programy szkolne respektują specyficzne zadania poszczególnych dyscyplin naukowych, a równocześnie zapewniają uczniowi zdobycie systematycznej wiedzy o otaczającym świecie. Równocześnie autorzy wysuwają postulat integracji określonych przez program szkolny treści nauczania. W za-, kresie łączenia treści nauczania w określone sensowne i naturalne całości autorzy pracy wysuwają dwa sposoby: skupianie większej liczby przedmiotów (powiązanych treściowo) w ręku jednego nauczyciela oraz koncentrowanie nauczania na poziomie poszczególnych klas wokół organizowanych zagadnień współczesnego życia. Tak np. w ki. V autorzy przewidują koncentrowanie nauczania różnych przedmiotów wokół problematyki najbliższego środowiska, w klasie VI — wokół życia na wsi i w mieście, w kl. VII — wokół pracy i stosunków społecznych, walki postęp społeczny i techniczny, w kl. VIII — wokół problematyki socjalistycznego rozwoju Polski na tle’ stosunków politycznych w świecie oraz w związku z rozwojem nauki i techniki (s. 40). Te dwa sposoby łączenia treści programowch (pierwszy o charakterze organizacyjnym, drugi o charakterze dydaktycznym) pozwalają na ujmowanie i poznawanie określonych dziedzin rzeczywistości z różnych punktów widzenia — ze stanowiska różnych dziedzin wiedzy a równocześnie uwzględniają zasadę systematyczności w: procesie nauczania.