Z perspektywy minionych lat okres zamykający się w latach 1945— obok błędów i niedomagań wykazuje wiele momentów pozytywnych. Obok skrystalizowania struktury szkolnictwa zawodowego podnieść trzeba wczesne przejście na system pracowniano-gabinetowy w’ nauczaniu, gromadzenie i konstruowanie wielu nowoczesnych pomocy naukowych (np. wprowadzona do wszystkich szkół tablica magnetyczna, dobre wyposażenie pracowni technologicznych itd.). Podkreślić też trzeba aktywne zainteresowanie administracji szkolnej i aktywu nauczycielskiego szkół zawodowych’ problematyką wychowawczą, w której przewodnią tendencją było dążenie do przygotowania młodej kadry robotników i techników do pracy w socjalistycznych przedsiębiorstwach.  Ze względu na nowość powstających kierunków kształcenia zawodowego i typów szkół można twierdzić, że duża ich część eksperymentowała w zakresie możliwości kształcenia na rozmaitym materiale programowym. Jednakże był to proces organizacyjny, któremu nie towarzyszyła analiza teoretyczna. Warunki nie sprzyjały rozwijaniu badań. Pracownicy administracji nauczyciele wobec ogromu zadań bieżących mieli zbyt mało czasu, a złożoność problematyki wymagała stosowania surowych rygorów metodologicznych, co nie było «możliwe bez pomocy pracowników nauki.