Celem niesienia pomocy nauczycielom powołano sieć ośrodków kształcenia i doskonalenia kadr pedagogicznych. Grupowały one doświadczonych nauczycieli i miały na celu upowszechnienie przodujących doświadczeń. Organizowano gabinety wzorcowe dla poszczególnych przedmiotów, pracownie przedmiotowe, konferencje z prowadzeniem lekcji otwartych itd. Drugim czynnikiem, który zaważył na braku do r. 1952 badań procesów kształcenia zawodowego, było znikome zainteresowanie ośrodków naukowych sprawami kształcenia zawodowego. Obserwować można było sytuację, kiedy to aktyw nauczycielski szkół zawodowych dążył do prowadzenia badań naukowych, lecz z braku kierownictwa pracowników nauki dążenia te nie prowadziły do konkretnych i owocnych akcji badawczych.
Rozpoznana i skonkretyzowana problematyka szkół ogólnokształcących przyciągała od dawna uwagę pracowników naukowych. Kształcenie zawodowe należało dopiero rozpoznawać, zaczynać od określenia podstawowych problemów. Było to trudne. Szkoły ogólnokształcące mają zaledwie kilkanaście przedmiotów, w szkolnictwie zawodowym przedmiotów nauczania są setki. Rozmaitość kierunków kształcenia, odpowiadająca różnorodności gałęzi gospodarki narodowej, różne wyposażenie techniczne sprawiają, że problematyka kształcenia zawodowego jest zawikłana, trudna do rozpoznania i przez to nie zachęcająca do prac naukowych, choć obiecująca wiele badaczom, właśnie dlatego, że nie podlegała dotąd systematycznej eksploracji.