Rychło też skrystalizowane zostały zasadnicze formy organizacyjne kształcenia zawodowego w postaci szkół przysposobienia zawodowego, mających raczej charakter kursów przygotowujących w szybkim tempie do pracy, zasadniczych szkół zawodowych kształcących robotników wykwalifikowanych, zwłaszcza masowych specjalności, oraz szkół średnich, techników, przygotowujących personel o średnim poziomie umiejętności zawodowych. ■’A. Ta toń: Rozwój szkolnictwa zawodowego w PRL w latach 194 5—1961, „Chowanna”, 1061, oraz XX-lecie szkolnictwa zawodowego Polski Ludowej, „Szkoła Zawodowa”, 1964, nr 1. W tych latach nadal energię administracji i nauczycielstwa absorbowały podstawowe potrzeby szkół zawodowych. Pracowały one w wielu przypadkach bez programów, posługując się jedynie wytycznymi pozwalającymi na większą swobodę w zakresie realizacji, ale też wymagającymi dodatkowej pracy nad przygotowaniem całorocznego kursu z danego przedmiotu. Tymczasem większość nauczycieli, powołanych z placówek życia gospodarczego, nie posiadała dostatecznych kwalifikacji pedagogicznych. Rozwiązywano nie cierpiące zwłoki sprawy wyposażenia warsztatów szkolnych w niezbędny sprzęt i maszyny i zapewnienia podstawowej dokumentacji technicznej i pedagogicznej dla praktycznego nauczania zawodu. Równocześnie trwały wytężone prace nad dostarczeniem programów i podręczników oraz organizowaniem pomocy metodycznej dla nauczycieli.