Prócz ukazujących się w poprzednim okresie i kontynuujących swoją działalność po r. 1954 czasopism mamy nowe, bądź reaktywowane po dłuższej przerwie („Chowanna”, „Przegląd Historyczno-Oświatowy”, „Ruch Pedagogiczny”, „Szkoła Specjalna”), bądź nowo założone („Kwartalnik Pedagogiczny”, „Wychowanie”, „Oświata Dorosłych”, „Konferencje Rejonowe”, wychodzące później pod zmienioną nazwą „Nauczy^ ciel. Szkoła. Środowisko”, a także takie czasopisma przedmiotowe, jak „Śpiew w Szkole”,, „Języki Obce”, „Klasy Łączone”). Zwiększyła się przede wszystkim liczba czasopism ogólnopedagogicznych, gdyż zamiast jednego czasopisma („Nowa Szkoła”) mamy pięć (dochodzi „Chowanna”, „Ruch Pedagogiczny”, „Kwartalnik Pedagogiczny” i „Wychowanie”). Szkolnictwo specjalne i oświata pozaszkolna otrzymują swoje organy podobnie jak nauczyciele klas łączonych, języków obcych, śpiewu. Czasopiśmiennictwo przedmiotowe obsługuje poczynając od r. 1957 nauczycieli wszystkich przedmiotów nauczania, poza nauczycielami przedmiotów pedagogicznych w zakładach kształcenia nauczycieli. Wszystkie czasopisma podnoszą swój poziom, zwiększają zakres podawanych informacji. Wśród czasopism ogólno pedagogicznych wysuwa się na czoło wydawany przez Instytut Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu Warszawskiego „Kwartalnik Pedagogiczny”, który rychło staje się jednym z najlepszych czasopism tego rodzaju nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Odegrał on dużą rolę w rozwoju naszej pedagogiki, gdyż przyczynił się do jej odnowy. Określone w pierwszym numerze zadania czasopisma, które nie ograniczając się do odzwierciedlenia istniejącej sytuacji oraz przemian ¡zachodzących w pedagogice i w życiu światowym miało dążyć do kształtowania polskiej myśli pedagogicznej, do wywierania wpływu na kierunek zachodzących w niej przeobrażeń, zostały w pełni zrealizowane.