W uzasadnieniu swego systemu dydaktyczno-wychowawczego autorzy przyjmują jako główną podstawę aktywność dzieci i modzieży wyrażającą się w następujących kierunkach działania: w wychowaniu przez naukę, w wychowaniu przez sztukę, w wychowaniu przez życie społeczne oraz W wychowaniu przez technikę. Autorzy podkreślają związek i wzajemną zależność między wymienionymi dziedzinami wychowania. „W tym świecie, stwarzanym przez ludzi — pisze B. Suchodolski — wyodrębnia się naukę i sztukę, i technikę, i społeczne instytucje, ale równocześnie wszystko to jest współzależne i powiązane, a człowiek w swym życiu — bez względu na to, jaki zawód obiera — doświadcza tego wszystkiego jako swej własnej rzeczywistości”. Proces integracji złożonej rzeczywistości i odpowiadający mu proces wszechstronnego rozwoju osobowości’ człowieka dokonywa się, zdaniem autora, szczególnie wyraźnie w warunkach socjalizmu. Głównym celem współczesnej szkoły według ujęcia omawianej koncepcji ma być „wychowanie człowieka, który potrafi myśleć i działać w warunkach zmienionej i zmieniającej się rzeczywistości społecznej, który potrafi podejmować i realizować zadania związane z tworzeniem ustroju i społeczeństwa socjalistycznego w Polsce” (s. 36).