Większość tych bibliografii miała charakter bibliografii rejestracyjnych, tj. stosujących tzw. opis zasadniczy, wymieniający tylko cechy wydawnictw niezbędne do zidentyfikowania dokumentu. Tego rodzaju informacje nie były wystarczające dla czytelnika, który chciał zdobyć wiadomości o treści poszczególnych pozycji bibliograficznych. Tych wiadomości trzeba było szukać w bibliografii adnotowanej, stosującej notatki, które oprócz danych opisu zasadniczego zawierały podstawowe’ informacje o treści danej publikacji. Taki charakter miały niektóre z powyżej wymienionych przeglądów, a także zamieszczony w „Chowannie”. Przewodnik bibliograficzny nauczyciela po przedwojennej literaturze pedagogicznej, obejmujący około 80 książek z zakresu psychologii wychowawczej, pedagogiki ogólnej, teorii wychowania i dydaktyki. Z dziedziny kryptobibliografii, czyli zestawień bibliograficznych dołączonych do różnego rodzaju monografii, mamy do zanotowania w tym okresie obszerne informacje bibliograficzne z zakresu oświaty dorosłych w książce H. Radlińskiej Oświata dorosłych. Zagadnienia, dzieje, formy (Warszawa 1947). Przygotowywano również wówczas, o czym dowiadujemy się ze słowa wstępnego do wydania 2 z r. 1946 pracy zbiorowej M. Hasińskiego, D. Leya, J. Madei, J. Pietera, P. Rybickiego, S. Skowrona i J. Zborowskiego pt. Elementy nauk pedagogicznych, znacznie obszerniejszą od tych Elementów encyklopedię pedagogiczną, „mającą służyć potrzebom nauczycielstwa kwalifikowanego szkół powszechnych i średnich”. Tymczasem Elementy wydane przez szybko reaktywowany po wojnie Instytut Pedagogiczny w Katowicach i zaopatrzone we wskazówki bibliograficzne ,miały chociaż częściowo zastąpić encyklopedię pedagogiczną, dając kandydatom na nauczycieli szkół powszechnych i nauczycielom niewykwalifikowanym pewną sumę niezbędnych informacji, opartych na przedwojennych pracach pedagogicznych. Sporo materiału informacyjnego przynosiły ówczesne nasze czasopisma pedagogiczne, bądź reaktywowane po wojnie, bądź nowo założone. Miały one spore zasługi jako źródło informacji o tym, co się dzieje w dziedzinie oświaty i pedagogiki w Polsce, choć nie brak było w ich działalności rażących błędów i niedociągnięć. Najbogatszy dział informacji krajowej zawierała „Nowa Szkołą”, oficjalne czasopismo Ministerstwa Oświaty, które podawało wiele wiadomości o przebiegu – wszelkiego rodzaju narad i zjazdów oświatowych, o reformach podejmowanych w zakresie ustroju szkolnego i w dziedzinie doboru nowych treści nauczania, o pracy katedr pedagogiki, o przebiegu, organizacji i wynikach prowadzonych przez Ministerstwo badań. Interesująco był tam prowadzony przez I. Szaniawskiego Przegląd polskiej prasy pedagogicznej.