Podjęcie przez Komitet Nauk Pedagogicznych PAN w ślad niejako za cenną serią klasyków filozofii wydawania „Biblioteki Klasyków Pedagogiki”, wielotomowa edycja „Studiów Pedagogicznych” i „Studiów Psychologicznych”, wzbogacenie czasopiśmiennictwa naukowego przez ukazanie się „Kwartalnika Pedagogicznego”, organu Instytutu Nauk Pedagogicznych UW, Wreszcie, co jest najważniejsze, opracowanie do użytku młodzieży nauczycielskiej w szkołach wyższych, w studiach nauczycielskich i w liceach pedagogicznych, podręczników pedagogiki i psychologii oraz dziejów wychowania i myśli pedagogicznej. Jeśli przy tym uwzględnimy szereg opracowań z dziedziny dydaktyki, prezentujących niemały potencjał krytyczny w stosunku do dydaktyki tradycyjnej, oraz interesujące poszukiwania eksperymentalne w zakresie tzw. „nowego” systemu dydaktycznego, jak również podjętą prze? Instytut Pedagogiki pracę nad serią metodyk dla szkoły podstawowej i średniej, jeśli przy tym nie zapomnimy o studiach z dziedziny politechnizacji i estetyki wychowania, uświadomimy sobie dopiero w pełni doniosłość zmian, jakie się w ostatnim prawie 10-letnim okresie w pedagogice polskiej dokonały. Na uwagę odrębną zasługuje fakt zajęcia się przez pedagogów starszego, średniego i młodego pokolenia problematyką pedeutologiczną. Nawiązali oni w ten sposób do przedwojennych osiągnięć naszej pedagogiki i psychologii w tym zakresie, do rozpraw J. W. Dawida, M. Kreutza, S. Baleya, S. Szumana, M. Grzegorzewskiej, Z. Mysłakowskiego, W. Spa- sowskiego, H. Rowida i innych, dążąc równocześnie do określenia cech, struktury i modelu osobowości nauczyciela-wychowawcy socjalistycznej szkoły polskiej.