Różne języki zachodnioeuropejskie ukazało się wiele prac polskich pedagogów”. Stało się tak dlatego, że usunięto stopniowo szereg przyczyn hamujących rozwój pedagogiki. Już w latach 1955—1957 odbudowano studia pedagogiczne na uniwersytetach, zorganizowano wiele nowych katedr pedagogiki, powiększono wydatnie stan kadry i podniesiono poziom jej przygotowania naukowego. W tym okresie rozpoczynają się dyskusje metodologiczne, wzrasta wybitnie produkcja naukowa pedagogów, rozwija się pod względem ilościowym i jakościowym produkcja wydawnicza zarówno w zakresie książek, jak i czasopism pedagogicznych. Jednym z czynników warunkujących ten rozwój pedagogiki była coraz lepsza organizacja warsztatu pracy naukowców, a także coraz lepsza organizacja służby informacyjnej i dokumentacyjnej. I odwrotnie: rozwój nauk pedagogicznych i wzrost’kadry naukowej przyczynił się do zwiększenia wymagań stawianych służbie informacyjnej i dokumentacyjnej, powodując zwiększenie wysiłków w kierunku doskonalenia poziomu i rozszerzenia zakresu informacji i dokumentacji. Drugie dziesięciolecie przyniosło spore osiągnięcia w zakresie bibliografii pedagogicznej. Już w r. 1954 ukazała się część pierwsza, a w latach 1955—1957 część druga i trzecia Polskiej bibliografii pedagogicznej 1944 —1951. Był to tom pierwszy tej bibliografii pt. Nauczanie przedmiotów ogólnokształcących, przy czym część I nosiła tytuł: Nauczanie przedmiotów humanistycznych, cz. II Nauczanie przedmiotów matematyczno-przyrodniczych, i cz. III — Nauczanie przedmiotów artystyczno-technicznych, wychowanie fizyczne. Publikacja ta przygotowana była przez Dział Dokumentacji i Informacji Pedagogicznej Instytutu Pedagogiki pod redakcją F. Komiszewskiego, a wydana pod egidą Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN przez Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich.
