Stosując dobrze przemyślany eksperyment autor udowodnił, że „łączenie teorii z praktyką w nauczaniu jest koniecznym warunkiem realizacji podstawowych zadań kształcenia i że polega ono na dochodzeniu przez uczniów w procesach myślenia do teorii w oparciu o praktykę oraz do nowej praktyki w oparciu o teorię”. Swoimi badaniami objął K. Lech w latach 1952—1955 ogółem 17 klas VI i VIII w różnych szkołach warszawskich oraz szkołach powiatu kutnowskiego. Kupisiewicz zogniskował z kolei swoją uwagę na analizie i ocenie efektywności metod słowno-poglądowych oraz typowej i problemowej metody laboratoryjnej. Badania przeprowadzone zostały w roku szkolnym 1957/1958. W toku pedagogicznego eksperymentu naturalnego, którym objęto ogółem 202 uczniów klas VIII i IX liceum ogólnokształcącego, autor wykazał, że „podstawowym warunkiem efektywności nauczania oraz kształcenia samodzielności myślenia uczniów na lekcjach przedmiotów matematyczno-przyrodniczych na szczeblu liceum jest problemowe ujmowanie materiału programowego umożliwiające uczniom formułowanie, rozwiązywanie i sprawdzanie określonych zagadnień w toku własnej działalności poznawczej, opartej zarówno na czynnościach myślowych, jak i praktycznych” . Problem niepowodzeń szkolnych był u nas przedmiotem badań eksperymentalnych J. Konopnickiego i C. Kupisiewicza.