Przedstawiona powyżej sytuacja zaczęła się zmieniać od roku 1952 na skutek skrystalizowania się form pracy ośrodków metodycznych
ożywienia zainteresowań pedagogicznych. Od r. 1952 rozwijała się działalność Państwowych Wydawnictw Szkolnictwa Zawodowego. W dorobku tej pożytecznej instytucji do roku 1956 tylko część publikacji dotyczyła przedmiotów zawodowych, a mianowicie: 10 publikacji z zakresu elektrotechniki, 4 — ze specjalności metalowych, 3 — górniczych. Znacznie więcej wydano z zakresu nie ściśle zawodowego, bo 22 publikacje z matematyki i fizyki, 9 — z przedmiotów humanistycznych, 3 poruszały ogólne zagadnienia pedagogiczne. Problematyka pedagogiczna znalazła się w komunikatach i biuletynach ośrodków metodycznych wydawanych’ zarówno przez sekcje ! Zob. W. Czerniewski, Rozwój dydaktyki polskiej w latach 1918—1954, Warszawa 1963, s. 3712 i nast. centralne, jak i na terenie kraju. Upowszechniono na tej drodze ponad 200 prac, w tym 40 metodycznych. Reszta były to materiały dla nauczycieli i uczniów, zbiory przykładowych ćwiczeń itp. Nowy impuls zyskały prace na terenie szkolnictwa zawodowego, gdy rozpoczęto za przykładem Instytutu Pedagogiki w r. 1956 prowadzenie odrębnej akcji odczytów pedagogicznych. Jej celem było wydobywanie przodującego doświadczenia nauczycieli i przygotowanie w ten sposób materiałów wyjściowych dla dalszych prac nad problemami postulowanej pedagogiki zawodowej. Akcja ta miała również na celu nawiązanie współpracy pedagogów praktyków z przedstawicielami nauk pedagogicznych 3.