Wszystkie ośrodki badań pedagogicznych w Polsce, rozporządzający sporym budżetem i sporym zespołem pracowników naukowych dokumentalistów, nie mógłby istnieć bez pomocy finansowej PAN ani w ramach Instytutu Nauk Pedagogicznych, „który jest właściwie tylko wspólną nazwą dla zespołu katedr obciążonych ogromnymi obowiązkami dydaktycznymi i nie posiada żadnych etatów, dysponuje budżetem niewiele przekraczającym normalne dotacje katedr”s, ani w ramach Instytutu Pedagogiki, który jako resortowa placówka Ministerstwa Oświaty od niego jest zależny finansowo i boryka się z trudnościami etatowymi i budżetowymi. Funkcje takiego ośrodka pełni obecnie, ale tylko częściowo, istniejący od r. 1950 w Instytucie Pedagogiki Zakład Dokumentacji i Informacji Pedagogicznej (wraz z wchodzącą w jego skład biblioteką, która liczy obecnie 60 000 woluminów książek i czasopism pedagogicznych). Zakład ten, przystępujący obecnie do organizowania Muzeum Oświaty, posiada w tej chwili jedyny w Polsce katalog centralny wszystkich druków zwartych z zakresu pedagogiki, znajdujących się w naszych większych bibliotekach, oraz najpełniejszą w Polsce dokumentację pedagogiczną w postaci systematycznej i alfabetycznej kartoteki całości polskiego pedagogicznego piśmiennictwa okresu powojennego, a także systematyczne i alfabetyczne kartoteki piśmiennictwa zagranicznego (radzieckich czasopism pedagogicznych, wydawnictw pedagogicznych różnych krajów biiblilografowanych przez Międzynarodowe Biuro Wychowania w Genewie (BIE) i UNESCO) oraz kartotekę dokumentacyjną pracowników Instytutu Pedagogiki. Duże jednak braki kadrowe i mały budżet, a jednocześnie brak podstaw prawnych do koordynowania prac prowadzonych przez pedagogiczne ośrodki naukowe i biblioteki pedagogiczne w zakresie informacji i dokumentacji, nie pozwalają na rozszerzenie zakresu pracy Zakładu, wchodzącego w skład resortowego instytutu naukowo-badawczego.