W miarę rozwoju badań pedagogicznych wzrasta dokumentacja przechowywana przez katedry, pracownie i badawcze instytuty pedagogiczne,, która nie jest objęta centralną ewidencją i do. której trudno jest dotrzeć. Tak jest np. z dokumentacją przeprowadzanych w Polsce eksperymentów szkolnych, tak jest m. in. z materiałami dotyczącymi tajnego nauczania u nas w okresie okupacji. Do nadania jednolitego kierunku pracom dotychczas prowadzonym mogłoby się przyczynić w dużym stopniu utworzenie centralnego środka dokumentacji i informacji pedagogicznej wraz z centralną biblioteką pedagogiczną i centralnym archiwum dokumentacji pedagogicznej. „Pilną sprawą staje się pisał już w r. 1957 B. Suchodolski utworzenie, zgodnie z życzeniami UNESCO, centralnego ośrodka dokumentacji i informacji pedagogicznej”, stwierdzając jednak zarazem, że „w obecnym stanie rzeczy niełatwo rozwiązać organizacyjnie problemy takiego ośrodka”. Brak centralnego instytutu pedagogiki przy Polskiej Akademii Nauk, koordynującego pracę poszczególnych ośrodków naukowych, reprezentującego nasze nauki pedagogiczne za granicą i współpracującego z UNESCO, powoduje, że nauki pedagogiczne (poza historią wychowania i organizacją szkolnictwa) mają zbyt małą opiekę ze strony PAN. Znajduje to swój wyraz m. in. w licznych ograniczeniach w zakresie świadczeń (wyjazdy zagraniczne, zakupy książek, dotacje na wydawnictwa deficytowe typu np. Bibliografii pedagogicznej), przyznawanych z reguły dyscyplinom’ posiadającym własne placówki badawcze w ramach PAN. Zabezpieczenie potrzeb nauk pedagogicznych w PAN jest, jak podkreśla Przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN, B. Suchodolski, zupełnie niewystarczające i niewspółmierne z wielkościami zadań, jakie mają być przez te dyscypliny rozwiązywane .