W roku 1958 na gruncie niektórych liceów pedagogicznych z inicjatywy i pod kierunkiem Katedry Pedagogiki UW podjęto realizację eksperymentalnego, na zintegrowanej koncepcji przedmiotów pedagogicznych opartego programu, który po żywych dyskusjach tej idei towarzyszących został wprowadzony do wszystkich liceów. Wkrótce potem nowe programy pedagogiki i psychologii wprowadzono także w SN. Reformie programowej została poddana również w tym okresie koncepcja studiów pedagogicznych i „pedagogizacyjnych” na uniwersytetach i w WSP.
W wykazach literatury pedagogicznej i psychologicznej dla liceów studiów nauczycielskich dominującą przewagę zapewniono obecnie pozycjom polskim, choć nie od razu zostały one najwłaściwiej dobrane. W instrukcjach i wytycznych programowych Ministerstwa Oświaty z lat 1959/60 i 1960/61 zalecono do użytku, zwłaszcza w zakresie psychologii, szereg przestarzałych pozycji literatury międzywojennej. W nowych programach dobór tej literatury dokonany został staranniej. Pedagogiczna działalność związkowa zmieniła po roku 1956 swój charakter. Na tysiącach reaktywowanych konferencji rejonowych nauczyciele i wychowawcy podejmowali corocznie w postaci referatowej i seminaryjno-dyskusyjnej różną, ale związaną z reguły z zainteresowaniami potrzebami poszczególnych środowisk problematykę pedagogiczną. Ogólne kontury tematyczne szkicował Zarząd Główny, szczegółowe zarządy okręgów i oddziałów, natomiast ich konkretyzacja ostateczna zależała od miejscowych rejonów i ognisk.