Pedagogika psychologiczna podejmuje zagadnienia pedagogiczne, lecz bada je za pomocą metod właściwych psychologii. Jest też reprezentowana głównie przez psychologów. Przy tej okazji należałoby stwierdzić, iż w Polsce podział na psychologów i pedagogów jest przestrzegany bardziej rygorystycznie niż na całym świecie, gdzie o wielu wybitnych uczonych trudno powiedzieć, że są tylko psychologami lub tylko pedagogami. Do takich np. należy w ZSRR niby psycholog Zankow, autor cennych prac dydaktycznych oraz inicjator wielu pedagogicznych eksperymentów, zaś w USA J. Bruner, autor jedynej amerykańskiej książki pedagogicznej (Process of Educalion), przetłumaczonej w ZSRR w 1962 roku i u nas w roku 1964. Do takich należy np. we Francji M. Debesse czy G. Mialaret, w Anglii E. A. Peel czy W. D. Wall. Przypomnijmy też, że w Polsce wybitnym przedstawicielem takiej symbiozy dwu dyscyplin w pracy naukowej jednej osoby był Jan Władysław Dawid. Z polskich współczesnych psychologów najszersze zainteresowania problemami pedagogicznymi, rozpatrywanymi ze stanowiska psychologa, reprezentuje prof. Stefan S z u m a n. Niezależnie od swego ogromnego dorobku w dziedzinie psychologii zdołał on w okresie powojennym wzbogacić polską literaturę pedagogiczną o dwa cenne działa, O sztuce i wychowaniu estetycznym (1962) oraz pracę na temat „aktywizowania i kształtowania uwagi dowolnej uczniów na lekcjach w sżkole” pt. O uwadze (1961). Pierwsze z wymienionych dzieł obejmuje szereg poprzednio ogłaszanych wartościowych rozpraw, jak np. O oglądaniu obrazów (1948),
O kunszcie i istocie poezji lirycznej (1948), Jak słuchać muzyki, Pochwała dyletantów (1947), O urodzie (1947). Można przypuszczać, iż te rozprawy o wychowaniu estetycznym i wpływie sztuki na człowieka przez długie lata stanowić będą cenną pomoc w pracy wychowawczej.