Dla zweryfikowania tej hipotezy zorganizował on bardzo precyzyjny eksperyment obejmujący 202 uczniów, 5 klas eksperymentalnych i trzy przedmioty: geometrię, fizykę i chemię. Dokładna analiza różnych metod nauczania tych przedmiotów wykazała zdecydowaną wyższość metody problemowej laboratoryjnej nad innymi. Dowodem tego są nie tylko lepsze wyniki nauczania grup H (w których sprawdzano hipotezę), ale także lepszy rozwój poznawczych zdolności uczniów, a głównie myślenia. Badał to autor w oryginalny sposób,. który jednak nasuwa pewne wątpliwości metodologiczne. Praca jego jest bardzo interesująca i stanowi poważne uzupełnienie badań Barteckiego i Lecha. . Przechodzimy w końcu do analizy bardzo ciekawych i oryginalnych badań Konstantego Lecha. Prowadził on już od roku 1952 badania nad nowym systemem • organizowania nauczania w szkole ogólnokształcącej. W pierwszym okresie badania te obejmowały przede wszystkim zagadnienia politechnizacji. Ich wynikiem było wydanie dwóch prac zespołowych . W toku tych badań wyłoniło się szersze zagadnienie rozwijania myślenia uczniów w toku nauczania. Politechnizacja nauczania bez nastawienia na rozwijanie myślenia sprowadzała się często do przeładowywania programów bez większych korzyści kształcących. Rozległe badania empiryczne doprowadziły do opublikowania już wyłącznie własnej rozprawy pt. Rozwijanie myślenia uczniiów przez łączenie teorii z praktyką (Warszawa, wyd. 1 — 1960, wyd. 2 — 1963).