Pominięto np. te szkoły, które nie opublikowały założeń i wyników swojej działalności eksperymentalnej. Z tych zaś, które ten warunek spełniły, nie wszystkie można było uwzględnić w krótkim artykule. Mimo to nawet na podstawie tych niepełnych materiałów można stwierdzić, że w latach 1957—1964 nastąpiło wyraźne ożywienie działalności doświadczalnej wśród nauczycieli różnych typów szkół oraz różnych szczebli i przedmiotów nauczania. W omawianym okresie zacieśniła się również współpraca pomiędzy placówkami naukowymi a szkołami. Dzięki temu można było zweryfikować w praktyce słuszność takich koncepcji metodycznych i organizacyjnych pracy dydaktyczno-wychowawczej, jak nauczanie problemowe, nauczanie zespołowe, zajęcia w grupach wyrównawczych dla uczniów opóźnionych w nauce, wychowanie społeczne i inne. W toku weryfikacji znajdują się założenia opracowanej pod kierunkiem B. Suchodolskiego koncepcji „socjalistycznej szkoły aktywnej”. Ponadto Katedra Dydaktyki UW przystępuje w najbliższym czasie do badań nad efektywnością nauczania programowego. Nie ulega wątpliwości, że ożywienie ruchu eksperymentalnego wśród nauczycieli jest w dużej mierze zasługą nauk pedagogicznych. One to bowiem dostarczyły nauczycielom poprawnych pod względem metodologicznym narzędzi eksperymentowania, one wytyczyły główne kierunki tej pracy, one wreszcie pośpieszyły z pomocą tym szkołom, które postanowiły zerwać z rutyną i szukać nowych sposobów organizowania działalności dydaktyczno-wychowawczej.