W nowo założonym naukowo-badawczym instytucie resortowym, który od chwili powołania go do życia przez Ministra Oświaty w r. 1950 aż do grudnia 1952 r. nosił nazwę Państwowego Ośrodka Oświatowych Prac Programowych i Badań Pedagogicznych, po tym zaś terminie przemianowany został na Instytut Pedagogiki. Utworzony w nim od początku Dział Dokumentacji Pedagogicznej miał stać się krajowym ośrodkiem dokumentacji i informacji pedagogicznej dla pracowników oświatowych wszystkich kategorii, w pierwszym rzędzie dla pracowników naukowych oraz aktywu nauczycielskiego i oświatowego. W latach 1950—1951 kierownik działu F. Komiszewski opracował system klasyfikacyjny problematyki pedagogicznej, który został najpierw zastosowany przy tworzeniu katalogu rzeczowego księgozbioru Instytutu w pierwszym półroczu 1951, a następnie, po takim wypróbowaniu i skontrolowaniu praktycznym, użyty przy montowaniu wszystkich kartek dokumentacyjnych. Podjęto również wysiłki w kierunku bibliograficznego opracowania piśmiennictwa pedagogicznego Polski powojennej, najpierw dając retrospektywne ujęcie za okres od r. 1944, potem zaś już na bieżąco w miarę ukazywania się nowych książek i artykułów. Powstały kartoteki systematyczne piśmiennictwa pedagogicznego, stanowiące dokumentację centralną, która objęła całość zagadnień oświatowych, jakimi zajmują się zarówno pracownicy naukowi, jak i nauczyciele i wychowawcy-praktycy, pracownicy nadzoru pedagogicznego, działacze oświatowi itp. Obok prac nad polskim piśmiennictwem pedagogicznym i pokrewnym okresu powojennego podjęte zostały prace nad zasobami pedagogicznymi ważniejszych bibliotek w kraju (uniwersyteckich, pedagogicznych, miejskich itp.). W wyniku tych prac powstał centralny katalog dzieł pedagogicznych polskich i zagranicznych w układzie alfabetycznym, który pozwalał na stwierdzenie, czy poszukiwane dzieło znajduje się u nas w kraju i w jakiej bibliotece czy bibliotekach. Oprócz katalogu centralnego założono i prowadzono kartotekę systematyczną zawartości 30 podstawowych czasopism radzieckich (bibliografia selekcyjna), opracowano kartotekę pracowników naukowych w zakresie pedagogiki: wybitniejszych nauczycieli i działaczy oświatowych, zapoczątkowano archiwum instytutowe, złożone z rękopisów i maszynopisów prac pedagogicznych wpływających do Instytutu, a nie publikowanych.