Szkoła powszechna, jaką odziedziczyliśmy po minionym ustroju społecznym, nie odpowiadała potrzebom państwa ludowego zakładającego zręby nowego ładu społecznego. Toteż jako jedno z najpilniejszych zadań stanęła przed młodym państwem sprawa reformy szkoły polskiej. Prace w tym kierunku rozpoczęły się natychmiast po odzyskaniu niepodległości. Podstawowe założenia reformy szkolnej ustalono na dwu zjazdach oświatowych: Ogólnopolskim Zjeździe Oświatowym, który się odbył w Łodzi w czerwcu 1945 r., i Ogólnopolskim Zjeździe Pedagogicznym zorganizowanym przez Związek Nauczycielstwa Polskiego w roku 1946. Przyjęto tu ogólne wytyczne w sprawie organizacji szkolnictwa oraz reformy treści nauczania. Przewodnią myślą dążeń wyrażonych na tych zjazdach było stworzenie takiego systemu oświatowego, który by usuwał dotychczasowe zaniedbania w dziedzinie oświaty, stwarzał warunki zapewniające przygotowanie kwalifikowanych kadr do różnych działów gospodarki narodowej oraz zapewniał ogółowi obywateli twórczy udział w życiu gospodarczym, społecznym i kulturalnym narodu, Wiele uwagi na zjazdach poświęcono szkole podstawowej, akcentując jej rolę i znaczenie w nowych warunkach społecznych.