Podobnie jak i z pedagogiką zachodnioeuropejską i amerykańską utrudniony był znacznie przez brak dopływu literatury naukowej w obcych językach. Po pewnym dopiero czasie zaczęła do nas docierać radziecka literatura z zakresu pedagogiki czasopisma pedągogiczne. Najpierw zapoznaliśmy się z radzieckimi podręcznikami pedagogicznymi dostosowanymi do średniego poziomu uczniów szkół pedagogicznych. Później polski czytelnik zaczął zdobywać pojedyncze numery miesięcznika „Sowietskaja Piedagogika”. Pierwszą z książek poświęconych w całości rozważaniom ściśle badawczym, która dostała się do rąk naszych czytelników, była praca N. Gonczarowa Os- nowy piedagogiki wydana w r. 1947. Przez dłuższy jednak czas czytelnik polski nie mógł zdobyć czasopisma „Izwiestija Akadiemii Piedagogiczes- kich Nauk RSFSR”. Z literatury zachodnioeuropejskiej wznowiono wydane przed Wojną C. Washbume’a: Przystosowanie szkoły do dziecka. System Winnetki (1947) oraz M. Weitscha: Technika pracy umysłowej. Przewodnik w sa- mokształceniu i oświacie (1947), zaś żadne z podstawowych dzieł pedagogiki radzieckiej, poza Poematem pedagogicznym A. Makarenki, nie ukazało się w języku polskim. „Przez dziwną opieszałość firm wydawniczych pisał wówczas B. Suchodolski nie zostały zrealizowane plany przekładów, opracowywane przed rokiem i przed dwoma laty. Obejmowały one zarówno dzieła klasycznej pedagogiki rosyjskiej XIX w. jak i dzieła współczesne” . Dużą rolę w procesie wymiany poglądów i informacji odegrały w tym okresie kongresy, sesje i zjazdy nauk‘owe zarówno krajowe, jak i zagraniczne. Ze zjazdów krajowych należy przede wszystkim wymienić: Ogólnopolski Zjazd Oświatowy w Łodzi w czerwcu 1945 r., formułujący naczelne hasła przebudowy oświaty, I Ogólnopolski Zjazd poświęcony literaturze dziecięcej (1947 r.) oraz Zjazd Naukowego Towarzystwa Pedagogicznego w 1948 r. w Krakowie, który miał m. in. na celu zorientowanie się w problematyce opracowywanej w poszczególnych ośrodkach badań pedagogicznych i w postulatach Ministerstwa Oświaty.