Udział nauk pedagogicznych okresu międzywojennego w kształceniu i podnoszeniu kwalifikacji zawodowych nauczycielstwa był niewątpliwie znaczny. Miały na to wpływ czynniki różnej natury. Przede wszystkim nie da się zaprzeczyć, iż mimo nader ograniczonych możliwości rozwojowych w zakresie wielu dziedzin gospodarki i kultury narodowej, pomimo małej liczby oraz . szczupłości ośrodków naukowej myśli pedagogicznej, jakimi były katedry uniwersytetów i Wolnej Wszechnicy Polskiej, mieliśmy działającą na tym polu doborową kadrę reprezentantów. Wystarczy przypomnieć, iż katedrę pedagogiki na Uniwersytecie Warszawskim zajmował B. Nawroczyński, katedrę psychologii wychowawczej Stefan Baley, zaś katedrę psychologii ogólnej W. Witwicki. W tym samym czasie na Wolnej Wszechnicy Polskiej wykładali tej miary ludzie, jak A. B. Dobrowolski, S. Rudniański, S. Hessen, Helena Radlińska, Maria Libraehowa, Janusz Korczak. Na Uniwersytecie Jagiellońskim rozwijali naukową działalność Z. Mysłakowski, Stefan Szuman, Stanisław Kot, we Lwowie zaś M. Kreutz, K. Sośnicki i pod koniec także Suchodolski. Spod pióra tych reprezentantów naszych nauk wyszła większość będących w użyciu nauczycielstwa i młodzieży pedagogicznej podręczników pedagogiki i psychologii ogólnej, dydaktyki, psychologii rozwojowej, wychowawczej i społecznej, syntetycznych rozpraw z Encyklopedii wychowania, studiów monograficznych z dziedziny historii kultury, wychowania i oświaty. Także funkcje dyrektorów oraz nauczycieli instytutów, pedagogiów, seminariów i wyższych kursów nauczycielskich pełnili nierzadko doskonale obeznani z warsztatem naukowym badacze, eksperymentatorzy, autorzy cenionych prac pedagogicznych i psychologicznych, wśród nich zaś tak wybitni, jak M. Grzegorzewska, M. Falski, H. Rowid, W. Spasowski, J. Ostrowski, L. Jeleńska, W. Dzierzbicka, S. Dobrowolski, J. Młodowska i inni.