Do omówienia pozostał nam ostatni kierunek badań pedagogicznych, szczególnie ostatnio modny w Ameryce, a mianowicie pedagogika porównawcza (comparative education). W Polsce kierunek ten ma dość mocne rodzime tradycje,, był bowiem uprawiany przez kilku wybitnych pedagogów okresu międzywojennego (B. Nawroczyński, B. Suchodolski, L. Chmaj, H. Rowid). Z nich pierwsi dwaj kontynuują go i obecnie, zajmując się głównie klasyfikacją kierunków i prądów współczesnej pedagogiki światowej oraz metodami badań pedagogiki porównawczej. Jeśli chodzi o sprawę metod, warto podkreślić, że jedynymi w krajach Demokracji Ludowej dwiema pracami na temat metod badań pedagogiki porównawczej były rozprawy B. Nawroczyń- skiego (Pedagogika porównawcza, „Kwartalnik Pedagogiczny” 1962, nr 1) i B. Suchodolskiego (O zagadnieniach i zadaniach pedagogiki porównawczej. Zarys pedagogiki, t. I, 1962). W związku z realizacją reformy ustroju szkolnego dużym zainteresowaniem cieszą się w Polsce badania nad ustrojem szkolnym, dotyczące zarówno stosunków we własnym kraju, jak za granicą. Na szczególne podkreślenie w tym zakresie zasługują prace prof. Mariana Falskiego. Opracował on schemat pozwalający porównywać systemy szkolne w różnych szkołach, niezależnie od sugestii nazw różnych szczebli szkoły w różnych krajach. Swoje długoletnie studia nad możliwościami realizacji reformy szkolnej w Polsce przedstawił w pracy Aktualne zagadnienia ustrojowo-organizacyjne szkolnictwa polskiego (1957). Sprawy organizacyjne szkoły polskiej stały się przedmiotem pracy Władysława Ozgi, Organizacja szkolnictwa w Polsce (1960). Nową koncepcję programowo-organizacyjną szkoły podstawowej zaprezentował również kierowany przez B. Suchodolskiego zespół współpracowników Katedry Pedagogiki Ogólnej U. W. Wyniki dociekań tego zespołu przedstawia książka Szkoła podstawowa w społeczeństwie socjalistycznym (1963).