Występuje więc wyraźny związek między teorią pedagogiczną a praktyką. Temu zagadnieniu współcześni pedagogowie poświęcają wiele uwagi. Najbardziej wszechstronne oświetlenie tego problemu znajdujemy w pracach B. Suchodolskiego . Autor wykazuje, że dotychczas w sposób błędny układano stosunek między teorią i praktyką. Polegało to na ogra- .niczaniu teorii do prostego „powtarzania” praktyki i odrywania jej od podstawowych problemów filozoficznych i społecznych. Z tych powodów pedagogika wycofywała się z rozwiązywania problemów posiadających decydujące znaczenie dla postępu praktyki. Autor dowodzi, że „praktyka potrzebuje przodującej teorii, że bez niej może schodzić na manowce, kołować drogami okólnymi, zbyt powoli posuwać się naprzód” . We współczesnych warunkach rozwoju życia społecznego zachodzi, zdaniem autora, ścisły związek i pełna zależność między teorią i praktyką. „Nowoczesna teoria — pisze B. Suchodolski — obejmuje sobą praktykę, ponieważ powstaje dzięki jej uczestnictwu i ponieważ, kształtując ją, rozszerza własne swe horyzonty, nowoczesna praktyka obejmuje teorię, ponieważ ona właśnie stanowi jej treść i źródło dynamicznego rozwoju” .