Pedagogika zawsze interesowała się problemem przygotowania młodzieży do przyszłej działalności. Problem ten staje się szczególnie ważny w dzisiejszej naszej rzeczywistości społecznej. W warunkach socjalizmu człowiek przez swoją działalność świadomą i planową zmienia, przekształca i tworzy otaczającą rzeczywistość. Z punktu widzenia współczesnej naszej teorii pedagogicznej wychowanie powinno polegać na przygotowaniu młodzieży do uczestnictwa w tworzeniu nowych, lepszych form życia. Zdaniem B. Suchodolskiego, „pedagogika wchodzi w taką fazę badań procesów wychowawczych, która opiera się na ich stwarzaniu, kierowanym zrozumieniem teraźniejszej sytuacji społecznej i perspektyw jej rozwoju”. „Najgłębsze naukowe .zainteresowania pedagogiki nie są wyznaczone — zdaniem B. Suchodolskiego — przez to, co jest, lecz to, co powinno i może być osiągnięte w wychowaniu odpowiednio zorganizowanym” .
Wymienione dziedziny pedagogiki ujmują i analizują poszczególne problemy dydaktyczne i wychowawcze z różnych punktów widzenia z różnego stanowiska — stanowią jednak naturalną całość, tworzą jedną naukę. Jak się przedstawia na tle omówionej struktury pedagogiki sprawa stosunku; teorii do praktyki? Przez praktykę rozumiemy działalność wychowawczą występującą w różnych formach, jak wychowanie w rodzinie, wychowanie w szkole oraz wychowanie w szerszym kręgu społecznym. Pedagogika bada proces wychowania oraz przyczynia się do jego rozwoju i doskonalenia.