Grupujące zespoły byłych uczniów i przyjaciół tego prekursora socjalistycznej myśli pedagogicznej w Polsce, w kilku numerach swego „Biuletynu” usiłowało nawiązywać do demokratycznej platformy przedwojennych „Nowych Torów”’ i popularyzować ideały swego mistrza. Na łamach „Nowej Szkoły”, redagowanej przez znanych pedagogów i działaczy lewicy nauczycielskiej, pojawiły się pierwsze szersze informacje o szkole radzieckiej oraz recenzje o radzieckich podręcznikach pedagogiki. W Poradniku dla nauczycieli zdobywających kwalifikacje zawodowe drogą samokształcenia ukazały się pierwsze obszerniejsze artykuły poświęcone pedagogice i psychologii radzieckiej. Obok nurtu informacyjnego na łamach szeregu czasopism rozwija się nurt krytyczny. Znani sprzed wojny i młodzi postępowi działacze nauczycielscy podejmują krytykę przedwojennej jędrzejowiczowskiej reformy szkolnej oraz walkę o pełną demokratyzację szkoły i wychowania w nowej P’olsce. Na łamach „Głosu Nauczycielskiego” i „Życia Szkoły” Suchodolski podnosi w 1948 r. problem’rewizji tradycyjnej pedagogiki, przebudowy wykształcenia pedagogicznego nauczycieli oraz dwóch podstawowych źródeł wiedzy pedagogicznej, wskazując w ten sposób na główne ogniwa naszych ‘ówczesnych słabości . W tym samym roku zaczynają ukazywać się czasopisma przedmiotowe, które staną się niebawem ważnym źródłem wiedzy nauczycielstwa o programach i metodach nauczania oraz szerokim terenem wymiany doświadczenia zawodowego i analizy słabych stron dydaktycznej praktyki szkolnej.