„Faktem bez precedensu w dziejach polskiej pedagogiki”, gdyż „podobnej instytucji nie było u nas ani w okresie międzywojennym, kiedy to pedagogiką zajmowało się tylko kilka katedr przy uniwersytetach, ani do r. 1950” , chociaż plany założenia centrum pracy naukowo-badawczej snuł już J. W. Dawid przed pierwszą wojną światową, a przed drugą wojną. A. Jakiel słusznie przy tym podkreślał, że tego rodzaju instytucja powinna by była stać się nie tylko centrum naukowo-badawczym, ale i centrum dokumentacji pedagogicznej, posiadającym muzeum oświaty i wychowania i centralną bibliotekę pedagogiczną, która by zawierała wszystkie wydawnictwa pedagogiczne współczesne i dawne, najwybitniejsze zagraniczne, kompletny zbiór podręczników szkolnych w ich historycznym rozwoju oraz sprawozdań i kronik szkolnych. Jakkolwiek Instytut Pedagogiki, będąc resortową placówką naukowo-badawczą, nie mógł wówczas zrealizować wszystkich postulatów Jakiela, niemniej jednak już w tym okresie odegrał dużą rolę w organizacji badań pedagogicznych i przyspieszeniu rozwoju dokumentacji i informacji pedagogicznej.
Do tego rozwoju przyczyniły się również główne biblioteki uniwersytetów i wyższych szkół pedagogicznych coraz ściślej współpracujące z bibliotekami wydziałów i zakładów pedagogicznych tych uczelni, a także stała współpraca ze sobą bibliotek pedagogicznych wojewódzkich i powiatowych oraz działalność większych bibliotek naukowych z Biblioteką Narodową na czele.
Rola i zadania bibliotek ulegają, zwłaszcza po wojnie, dużej ewolucji. Dzieje się tak pod naciskiem potrzeb społecznych. Samo gromadzenie dorobku wiedzy ludzkiej utrwalonej w dokumentach przestało być głównym celem istnienia bibliotek, natomiast zasadniczą ich funkcją stało się udostępnianie pełnej wiedzy zawartej w dokumentach wszystkim, którzy jej potrzebują.