Zapotrzebowania na usługi bibliotek wypełnianie wspomnianego wyżej zadania przekraczało możliwości nawet największych bibliotek, zagadnienie koordynacji współpracy między bibliotekami nabierać zaczęło coraz większej wagi. Już w latach 1949—1954 zaczyna się zarysowywać a dochodzi do głosu po roku 1956 tendencja do wspólnej akcji bibliotek pedagogicznych w zakresie: a) gromadzenia zbiorów, b) współpracy w dziedzinie służby informacyjnej, c) centralnych katalogów, d) udostępniania zbiorów, e) współpracy w skali międzynarodowej. Trudności jednak wynikające z tego rodzaju współpracy powodowały, że wyniki takiej akcji były bardzo niewielkie przed r. 1956 i znacznie skromniejsze, niż tego wymagały potrzeby społeczne, po roku 1956. Zadecydował o tym m. im. brak jedności polityki bibliotecznej (podporządkowanie działania poszczególnych bibliotek różnym resortom, brak centralnego organu pozareisortowego, kierującego tego rodzaju polityką). Pomimo to jednak bibliotekarstwo nasze mogło po wojnie wykazać się niemałymi osiągnięciami organizacyjnymi (np. stworzenie sieci bibliotek pedagogicznych podlegających Ministerstwu Oświaty, która składała się z bibliotek wojewódzkich i powiatowych, stworzenie ośrodków informacyjnych w bibliotekach), co przyczyniło się w dużym stopniu do ułatwienia pracy naukowej przez to, że dzięki współpracy między bibliotekami możliwa stała się poważniejsza praca badawcza również i w ośrodkach prowincjonalnych.