Próby badań podejmowane przez pracowników szkolnictwa zawodowego nie znajdowały dostatecznie wnikliwej opieki ze strony pracowników szkół wyższych, gdyż nie pozwalała na to niedostatecznie rozpoznana problematyka. Trzeba też stwierdzić, że administracja szkolna nie odczuwała potrzeby badań i pomocy ze strony nauki. Nie dążyła do zorganizowania dla szkolnictwa zawodowego własnego zaplecza naukowego. Należy przecież zaznaczyć, że niedługo po wojnie ukazały się pierwsze publikacje podnoszące rolę kształcenia zawodowego i wysuwające najważniejsze jego problemy. Władysław Radwan, znany działacz oświatowy okresu międzywojennego, opublikował w tym czasie Problemy kształcenia zawodowego (Warszawa 1947). Nawiązując do postępowych tradycji szkół zawodowych przeprowadził krytykę założeń przedwojennych szkół i sformułował zagadnienia podstawowe dla przyszłego systemu szkolnictwa zawodowego, postulując skoncentrowanie opieki nad nim w Ministerstwie Oświaty. Wysuwa również postulat zorganizowania jakiegoś instytutu, ogniskującego prace w dziedzinie praktycznego nauczania, inicjującego potrzebne poszukiwania w tym zakresie.. Instytut miał być wyrazem publicznej troski o praktyczne nauczanie zawodowe. W tym samym czasie ukazały się dwie prace Tadeusza Nowackiego: Szkolnictwo zawodowe w nowej Polsce (Łódź 1947) oraz Zadania kształcenia zawodowego (Warszawa 1948), jak również art. A. Ba- culewskiego w „Kuźnicy” (nr 8) i w „Nowej Szkole” w 1945 r.