Jedną z licznych prawidłowości dostrzeżonych w toku tych badań i ich analizy był fakt ogromnej rozbieżności pomiędzy obiektywnymi — bądź co bądź — wynikami badań a oceną nauczycieli. Nic też dziwnego, że problem ten stał się centralnym zagadnieniem badawczym W. Okonia i jego wielu współpracowników. Efektem tych zainteresowań są dwie rozprawy, które się ukazały równocześnie (r. 1960) nakładem PZWS: praca zespołowa Katedry Dydaktyki UW o „funkcji oceny szkolnej” i na ten sam temat rozprawa Idy Altszuler . Cel tych prac, a szczególnie ostatniej, której poświęcimy poniżej nieco uwagi, jest chęć przekonania nauczycieli i innych czytelników, że nawet w tak wartościujących sądach pracy dziecka, jakim są oceny nauczycielskie, można się pokusić o pewną obiektywizację. Takie nastawienie zmusiło autorkę do specyficznego ujęcia swej rozprawy. Z uwagi na fakt, że w naszej literaturze pedagogicznej nie było dotąd zwartej pozycji poświęconej ocenie dziecka , drugą część rozprawy (niemal połowę) poświęciła ona omówieniu dotychczasowych poglądów na ten problem. Z kolei musiała przejść do zbadania akutalnego stanu rzeczy w zakresie spełniania w szkołach przez ocenę „jej funkcji”, aby w końcu ustalić warunki, „od jakich zależy pomyślne spełnienie przez ocenę jej funkcji”. Osiągnięcia autorki są poważne, ale trzeba tu podkreślić znaćznie poważniejsze potraktowanie pierwszej i drugiej części niż trzeciej, która w zasadzie powinna być główną częścią rozprawy. Nie możemy się jednak temu dziwić. Ustalenie odpowiednich kryteriów oceny jest ogromnie trudne i nawet próba podjęta w tym kierunku jest czymś naukowo pozytywnym.